“Lume do ceo” sobre os incendios forestais en Ferrolterra

Quizá non haxa nada tan resistente como as lendas populares. Son historias vagas, pero todas veñen ao mesmo, dar unha explicación acaida para sucesos cotiáns, eses feitos inexplicables e odiosos, nos que non cabe en cabeza algunha que o mal veña de nós. Por exemplo o lume. Estes días de sobresaltos polos serios incendios en Ferrolterra, con sans e enfermos desaloxados das súas casas, que non se perderon grazas aos bombeiros e á sorte, tiven ocasión de escoitar a tres persoas (todas menores de 45 anos) botarlle a culpa dos lumes a «un helicóptero que voaba pola zona». A mesma lenda reproducida por xente dos anos 60, para a que o escaravello da pataca o tiraban dende avionetas, o lobo o ceibaban «os do Icona» e así.

O lume non cae do ceo, senón do inferno da desidia e dos problemas cotiáns non resoltos. A lexislación forestal non se cumpre en demasiados aspectos; a distancia de seguridade de plantacións ás vivendas de 30 metros, escasa e incumprida case sempre, supón a cada propietario afectado ter que reclamar para non ver arder a súa casa, a risco de problemas cos donos dos montes. A corta de madeira non se supervisa. Queda ao criterio de vendedor e comprador o estado final da parcela, as máis das veces cargada de toneladas de combustible para o próximo lume. E como se dicía neste xornal o mércores, as autoridades non cumpren no mantemento de pistas e estradas, favorecendo os lumes e poñendo en risco aos bombeiros e os seus equipos. Non é certo que ardan máis as zonas protexidas, o incendio da Lagoa é un ritual moito antes da Rede Natura. En Ferrolterra comeza a xestionarse o forestal con criterios máis técnicos, pero mentres predomine «a monte», queda o lume.

Xan Rodríguez Silvar é o Delegado en Ferrol de SGHN