Nestes momentos, se todo saíu ben, a foquiña estará xa no seu medio natural. Todo será para ela como cando, independizada da súa nai, se deixou levar polas correntes do océano percorrendo distancias próximas ás 1000 millas para chegar ata a Península Ibérica.
Naquela viaxe contou case exclusivamente coas graxas adquiridas durante a lactancia, sen saber comer aínda, e desprazouse facendo mermar con cada esforzo as reservas acumuladas ata quedar case ósos e pel que sumaban xuntos apenas trece quilos de peso. Os males da miseria, oportunistas, acudiron a un corpo mermado, esgotándoo de tal xeito que se viu obrigado a saír do mar, buscando na area da praia o único refuxio posible ás súas limitadas forzas.
Nestes cincuenta e dous días intentamos deter o proceso de destrución que parecía irreversible, superando ese estado de desnutrición extremo, curando os males adquiridos na debilidade e ensinándolle a comer inmediatamente para que por si mesmo puidese sobrevivir nunha natureza brava e difícil.
Probablemente sempre será un lobiño de pequena talla, como eses nenos que creceron en épocas de confrontación e miseria, en momentos nos que os ósos están no apoxeo do seu crecemento, pero terá unha capa de graxa compacta e a pel e os ollos brillantes, cheos de vida.
Desde o instante en que aprendeu a comer soiño empezou a mostrar un carácter moi activo, desprazándose con axilidade polo foqueiro. Foi unha foquiña parlanchina que vocalizaba intensa e complexamente, parecendo manter conversacións con outro individuo invisible, cheas de matices que ían desde un ouveo longo e pronunciado ata unha queixa xorda. Non sabemos a razón pola cal algunhas focas “falan” e outras en cambio mantéñense nun silencio absoluto. “Celeiro”, a outra foca que segue connosco, é un lobo calado que xamais emiteu son algún.
Cando Fisterra pasou ao lobeiro, a piscina illada augurio da liberdade, a medida que se facía máis forte deixou de vocalizar, facéndose cada vez máis silencioso, pero sen perder esa gran enerxía e ganas de vivir.
Os lobos mariños son animais salvaxes e libres, a piscina faise pequena para ese ansia de nadar sen límite e aínda que o medo aos perigos do mundo exterior están presentes no noso pensamento, debemos deixarlle a porta aberta a esa segunda oportunidade para vivir a vida que lle corresponde.
Foi un día melancólico, cheo de sensacións distintas que chocan entre si. Cando o barco “Rodríguez Parapar” partiu do porto de Celeiro levado ao noso “Fisterra” encerrado no seu mundo pequeniño dun caixón de vimbios, deixounos un afogo na garganta porque él non entendía a razón pola que rompemos esa relación que creara un mundo perfecto para un animal tan pequeno, deixándoo noutras mans e reducido a un espazo tan pequeno.
Non quixo comer os últimos peixes que lle ofrecemos, confuso ante a presenza de tantos humanos e logo de sacar a cabeza para intentar entender a súa nova situación, finalmente aniñouse no fondo da caixa. Non volvemos a velo e non saberemos como foi a súa volta ao mar ata que o barco regrese a porto. Os sentimentos que nos embargan nestes días de espera parécense en certo xeito aos que senten os pais cando o berce quédase baleiro: unha satisfacción polo resultado do esforzo realizado, unha pena pola ausencia e a angustia de non poder xa protexelo dos perigos da vida, sempre dura.
Como sabedes, este é un proxecto da CEMMA e a nosa Sección colabora nel dunha forma intensa, poñendo ademais do traballo que se pode ver, unha gran paixón e afecto cara a eses animais que chegan desvalidos á nosa costa. É moi gratificante ver ese mesmo interese noutras persoas que participaron connosco en que Fisterra saíse adiante: desde quen o atopou na praia e se apiadou del, ata compañeiros, veterinarios amigos, xentes do mar que accederon a trasladalo e empresas que doaron o peixe para o seu alimento, que dan un valor especial ao pensamento de que o home é aínda máis grande cando coida do máis pequeno do seres.
